واره نمی کند!
(طنز)

مصطفی عمرزی

داستانی ست که از زبان دوستان شنیده ام. زمان وقوع این داستان، دوره ی زمامداری طالبان است. خوب به خاطر داریم، به ویژه همشهریان شریف و متدین کابل که در آن دوره ی تاریکی و جهل، به جز تماشای فلم های پنهانی در خانه، هیچ گونه وسیله ی دیگری برای تفریح وجود نداشت. در هر جا طالبان، یکی در لباس طالب مدرسه، یکی در لباس کارمند امر بالمعروف و یکی در لباس استاد و غیره، به توهین و تحقیر مردم مسلمان پایتخت وسایر ولایات کشور می پرداختند. داستان، این طور شروع می شود:
شب با ترس و لرز برای فامیلی که از خلق تنگی، نفیر شان جز داخل بدن شان، جای دیگر سیر نداشت، آغاز گشت. پدر فامیل، رو به سوی یکی از فرزندان کرده و می گوید: بدو بچیم همو فلم را بیاور و بیانداز که حداقل کمی به دنیای آدم ها برگردیم!

 فرزند: به چشم پدر جان!

پدر: اوبچه! پرده ها خو خوب کش شده و ضخیم هستند؟

فرزند: بلی پدر!

فامیل به تماشای فلم، مشغول می شوند؛ بی خبر از این که تعدادی خدا ناترس در حال نظارت و مراقبت خانه ی شان استند. آنان بر خلاف تمام موازین اخلاقی و اسلامی که کسی حق ندارد به ترصد خانه ی مردمی که عمل بد انجام نداده اند، بپردازد- مشغول ترصد بودند.

 پس از آن که اعضای فامیل برای تماشای فلم گردهم می آیند، ناگهان تعدادی از طالبان، به خانه ی آنان ریخته، به لت و کوب، توهین و تحقیر شان می پردازند. پس از پایان این ماجرا، طالبان- تلویزیون و ویدیوی تحقیر شده گان خود را انتقال داده و از خانه بیرون می شوند.

دقایقی پس از این حادثه، ناگهان سروکله ی یکی از همان طالبانی که تلویزیون و ویدیو را بُرده بودند، پیدا می شود. شخص یاد شده، نزد یکی از پسران فامیل رفته و به وی پیشنهاد می کند که اگر مایل باشند، در مقابل50 لک افغانی، حاضر اند تلویزیون و ویدیوی شان را دوباره به آنان تسلیم کنند.

اعضای فامیل که از یک سو متضرر شده و از سوی دیگر، یگانه وسیله ی تفریحی خود را از دست داده بودند، راضی شدند «اموال خود» را در مقابل20 لک افغانی، خریداری کنند؛ ولی طرف مقابل به چنین مبلغی راضی نمی شود و با جواب عجیب، آنان را حیران می سازد!

طالب، اظهار می کند که نمی تواند با مبلغ پیشنهاد شده ی صاحبان اموال، اموال آنان را دوباره به آنان بدهند. او اضافه می کند که برای شان «واره نمی کنه!». آنان مال توقیف شده یا در واقع دزدی را با خود می برند.