آیساف یا جاده صاف؟
(طنز)

مصطفی عمرزی

هراس از حمله های تروریستی و دهشت افگن، نه تنها سبب شده مردم ما در تشویش باشند، بل باعث می شوند نیروهای مجهز خارجی نیز دائم در عذاب آن ها قرار داشته باشند. چنین وضعیتی شهر های کشور، به ویژه کابل را به یک محل پُر هراس مبدل کرده است. در همه جا باید مراقب و مواظب بود تا زیان نزد و زیان ندید.
یکی از مزاحمت هایی که با خطر به همراه می باشد، عبور و مرور وسایط نظامی خارجی است. اگر به اشارات آنان کمی دیرتر متوجه شوید، جزو شهدا قلمداد می شوید؛ زیرا سربازان خارجی واقعاً هراس دارند و با جرات فیر خواهند کرد. در قسم معمول، بهانه ی شان، دفع حمله ی القاعده و طالبان عنوان می شود.

وسایط نظامی خارجی، نه تنها مانند اجل معلق شهریان کابل شده اند، بل با مراعات نکردن قوانین ترافیکی، باعث می شوند هرج و مرج شهری زیاد شوند. مثلاً بار ها دیده شده که آنان خلاف قوانین ترافیک، از مسیر های برعکس عبور می کنند. یعنی هر چه پیش آید و خوش آید. در این میان چیزی که مرا بیشتر متوجه کرده، این است که نیروهای خارجی با علایم و قانون شکنی های ترافیکی، اکثراً جاده های تنگ و مسدود کابل را باز نیز می کنند؛ زیرا مردم از ترس، هر طوری که شود، برای نجات جان شان از انداخت قوای خارجی، جا خالی می کنند. این موضوع سبب می شود اندکی در جاده های ما فضای باز  ایجاد شود؛ هرچند مشتاقان شهادت نیز کم نیستند. یعنی بعضی از هموطنان که از ناداری، دست از جان شسته باشند، ترجیح می دهند با فیر خارجیان، هم به مقام رفیع شهادت برسند و هم از این طریق به بهشت نزول کنند. معلوم است که بهشت، چنانی که ملایان وعده می دهند و ترسیم می کنند، جای بسیار عالی می باشد. بنا بر این از دست اندرکاران حکومت خواهش می کنیم از آن نیرو های کشور های خارجی که حاضر نیستند به میادین جنگ بروند، بخواهند حداقل در گشودن راه ها و موانع شهری به ما کمک کنند.